ستــاره بـاز بـه دامـان شب دویـد، بــیا           سرشک شوق ز چشمان شب چکید بیا

فروغ نقــره ای مـه به گرد خـیـمۀ شب           کــشیــد هـالـه ای از پـرتـو امــیـد، بـیـا

نیامدی که شفق دامنی پر از خون داشت           کنون که دست فلق جیب شب درید، بیا

ستـارۀ سحـری کـور سـو زنان از دور           گــشـود پــنجـرۀ صبـح  و آرمــیـد بیـا

ستاره، چشم به راه تو مـاند تا دم صبح           سحـر دمـیـد و شد از دیـده نـاپـدید، بیا

عروس چرخ، حریر فروغ خود برچید           افـق دوبـاره بـسـاط سـپـیـده چـیـد، بـیا

بیا که قـافـلـه شـب؛ ازین دیـار گـذشت           سـپـپـیـده سرزد و مهر از افق دمید، بیا

نیامدی که دل من حـدیث شب می گفت           کـنون که قصه به پایان خود رسید، بیا

به رغـم فتنۀ بیدار و بخت خـواب آلـود           تو را بخواب تـوان دید و سیر دید؛ بیا

بیا که گوش دل من به کوچه کوچۀ شوق           صـدای پــای تو را بـارهـا شــنیـد، بیـا

بیا که سـیـر غــزالان دشت خـاطـره ها           هـزار شـور غــزل در من آفــریـد، بیا

بـیا بـیـا، که دل بــیــقـرار « پــروانه»           به شوق روی تو از دیده سر کشید، بیا